Vertel! Wie is Arent Veldhuizen? Mijn naam is Arent Veldhuizen en lang geleden geboren in Leerdam. Op 7- jarige leeftijd verhuisd naar Gorinchem en daar lange tijd gevoetbald bij GJS. Als rappe rechtsvoor liet ik geregeld de verdediging ver achter mij. Na omzwervingen langs Den Haag, Amsterdam en Harderwijk ben ik in 1994 in Ede aangespoeld. Ik woon samen met Truus en we hebben 2 zonen en een pleegdochter. Op dit moment ben ik werkzaam bij het Leger des Heils als verpleegkundige GGZ.
Wij hebben ook vernomen dat jij een echte motormuis bent. Hoe is deze liefde voor de motor ontstaan? Motorrijden is echt ontspanning voor me. Afgelopen zomer met een kameraad in Zwitserland geweest op de motor. Fantastisch natuurlijk! Ooit ben ik als toeschouwer bij de TT in Assen geweest. Daar zei ik: ‘dat wil ik ook’! Hard racen doen we niet meer uiteraard. Heerlijk touren langs ‘s Heeren weegen!
Hoelang ben je al lid van onze vereniging? En welke vrijwilligerstaken heb je in deze periode uitgevoerd? Vanaf 2004. Toen zijn mijn zonen lid geworden en ben ik de vereniging ingerold. Als voetbalvader, met alles wat daarbij hoort! Zaterdagmorgen om 0830 in Lelystad zijn met de F9 en met 21-0 weer naar huis. Wie kent dat gevoel niet? Maar ook…meerdaagse buitenlandtoenooien, voetbalkampen, elke zaterdag 16 blauw geel tenues aan de waslijn, trainingen geven etc etc. Ook een aantal jaar als jeugdvoorzitter onderdeel uitgemaakt van het bestuur en op dit moment actief als scheidsrechter, reserve grensrechter bij het eerste elftal en vertrouwenscontactpersoon. En natuurlijk de 40+ donderdagavond. Er gaat hier sowieso geen dag voorbij zonder voetbal!
Kun je wat meer vertellen over die rol als vertrouwenspersoon en waarom je hiervoor hebt gekozen? Ik zocht een functie waarin niet al teveel werd gevraagd van mijn voetbaltechnische kwaliteiten. In deze rol, die ik samen vorm geef met Jessica Tak, kan ik zelfstandig functioneren en rapporteer ik aan het bestuur. Veilig sporten voor iedereen, dat is het motto!
Hoe kunnen leden jullie het beste bereiken als zij iets met jullie willen delen? In de kantine hangen posters maar we zijn te bereiken via:
https://www.blauwgeel55.nl/614/vertrouwenspersonen/
Daarnaast ben je ook scheidsrechter. Wat vind je mooi aan dit vak? Wat is er mooi aan scheidsrechter? Je staat er altijd alleen voor en waardering is met een lampje te zoeken. Blijdschap en droefheid wisselen zich gedurende een willekeurige wedstrijd in snel tempo af. Als na de wedstrijd niemand iets tegen me zegt beschouw ik dat maar als een compliment. Niettemin leg ik in een volle wedstrijd ook gerust de 10 kilometer af dus heerlijk bewegen is ook een belangrijk aspect. Overigens vind ik grensrechter veel erger. Daar staan, anderhalve meter achter je, supporters je 2x 3 kwartier helemaal leeg te zuigen. Heel apart eigenlijk om dat te ondergaan. Voorwaar… Blijmoedig blijven we vlaggen en fluiten!
Alleen wil je de senioren niet fluiten..Vertel:-) Dat heeft te maken met m’n verwachtingen. Bij volwassenen heb ik de verwachting dat zij mede verantwoordelijkheid dragen voor het goed verlopen van de wedstrijd. En dat blijkt in de praktijk helaas vaak onterecht. Bij de jeugd zie ik die inspanning veel meer terug. Bij de jeugd heb ik vooral last van de volwassenen aan de kant. Ik ben er in de loop van de jaren overigens wel makkelijker in geworden om deze roeptoeters langs de lijn weg te sturen of zelfs te vragen zich van het sportpark terug te trekken. Bij mijn diplomering scheidsrechter maakte ik een limerickje:
Er was eens een scheidsrechter uit Ede
Elke zaterdag aan t omklede
t Zwarte pak uit de kast
Voor hem een lust voor anderen een last
Toen is tie op t veld overlede
Je beide zoons en pleegdochter voetballen allemaal. Twee bij Blauw Geel '55 (waarvan Art in het eerste elftal) en de andere speelt bij de Merino’s. Zijn er verschillen tussen de twee verenigingen? En waar kunnen wij nog iets van leren? Blauw Geel en de Merino’s zijn niet te vergelijken. Bij de Merino’s draait veel om het standaard elftal. Ik heb daar geen geschiedenis, geen binding. Ik mag er graag supporter zijn vanwege mijn zoon, maar mijn hart ligt daar niet. Mijn jongste zoon Aron heeft de jeugdopleiding bij DOVO gehad en daar ook 2 jaar deel uitgemaakt van de A-selectie voordat hij naar de Merino’s overstapte. Klinkt allemaal mooi en aardig maar niet alles is goud wat er blinkt! Blauw Geel is gewoon een hartstikke mooie vereniging! En natuurlijk prachtig dat Art - stug volhoudend met alle hoogte- en dieptepunten, degradaties en kampioenschappen, momenten dat je niet weet of je nu moet lachen of huilen en met alle vriendschappen – van de F9 tot en met het eerste elftal de rasechte BlauwGeler vertolkt. Daar ben ik trots op!
Hebben jullie nog een speciaal woord voor alle leden die nog geen vrijwilliger zijn? Misschien zijn deze leden al wel elders vrijwilliger! Misschien zijn ze belangrijk in het elftal van hun kind! Misschien is het teveel gevraagd. Laat ieder dat doen wat in zijn of haar vermogen ligt om, in t klein of in t groot, een mens te zijn voor mensen, elkaar (ver)dragende en een positief en veilig klimaat te scheppen waar iedereen zich thuis mag weten.
Aan wie geef je het stokje door? En waarom? Bij het lid maken van onze pleegdochter kregen we een mailtje terug van de ledenadministratie, van Esther ten Böhmer. Wat gebeurt daar toch allemaal achter de schermen en wat drijft Esther?
