Henk-Jan; je loopt al heel wat jaartjes rond op Sportpark Peppelensteeg. Kun je jezelf toch even kort voorstellen? Mijn naam is Henk-Jan Ietswaart. Ik ben 49 jaar geleden geboren in Ede, heb in mijn jeugd een paar jaar bij Blauw Geel ’55 gevoetbald. In ’92 heb ik mijn huidige vrouw Yvonne ontmoet, met wie ik in 1997, in militair gala-tenue en op de Koninklijke Militaire Academie in Breda, ben getrouwd, en twee zoons heb.
De militaire academie, koninklijke landmacht, commando dienstencentra / Defensie Ondersteuningscommando. Kun je wat meer vertellen over jouw mooie carrière en ervaringen? In 1992 ben ik opgeroepen voor mijn dienstplicht. Dat beviel mij zo goed, dat ik heb gesolliciteerd naar een plek op de KMA, de officiersopleiding voor de land- en luchtmacht (waar ik overigens een paar jaar gelijktijdig met Stef vd Wiel zat). Ik was als dienstplichtige ingedeeld bij de logistiek van de landmacht en daar ben ik ook gebleven. Als Luitenant begonnen als pelotonscommandant, de rangen doorlopen tot en met Majoor, waaronder een functie bij het Defensie Ondersteuningscommando, voorheen Commando Dienstencentra en nu als contractmanager bij het Materieel Logistiek Commando van het Commando Landstrijdkrachten. Overigens betekent commando in deze benamingen niet dat ik bij het Korps Commandotroepen heb gezeten, maar het is gewoon een benaming voor een deel van de krijgsmacht.
Ik ben in 1999 uitgezonden geweest naar Kosovo, en in 2009 en 2012 naar Afghanistan. Twee verschillende gebieden, waar ook de taak van de internationale troepenmachten heel anders waren. In Kosovo waren we bezig met het daadwerkelijk bouwen van scholen, waterzuiveringen en huizen van burgers, in Afghanistan werd de democratische regering daar geholpen tegen strijdende partijen die iets heel anders van plan waren. Het meeste van deze uitzendingen staat mij toch wel bij dat er een granaat werd afgeschoten op het kamp waar wij zaten (Kamp Holland in Tarin Kowt, Uruzgan), waarbij een collega omkwam.
Tot dit jaar was ik commandant van een transporteenheid met touringcars en taxi’s. Ja, dat hebben we ook bij de krijgsmacht. Bussen om troepen te verplaatsen naar oefeningen, vliegvelden, maar ook voor uitjes of opleidingen. En taxi’s voor de generaals, of voor (voormalig) collega’s die op de een of andere manier niet zomaar met de eigen auto of met het openbaar vervoer naar de arts, specialist of werk kunnen. Een bijzonder baan waar ik veel schrijnende verhalen heb gehoord van collega’s die niet meer kunnen werken zoals vroeger.
Een indrukwekkende carriere. Daarnaast steek je heel wat uurtjes in onze vereniging. Welke functies heb jij allemaal al bekleed en waar houd jij je momenteel mee bezig? Ik ben in 2009 begonnen als leider van het team van mijn oudste zoon. Trainingen werden verzorgd door Toin van de Wiel, Hans Buurma (die we nooit zullen vergeten!) en Nico Landman. Omdat Blauw Geel zag dat die zesjarige jongetjes niet echt potten konden breken tegen andere F-teams, die vaak oudere jongens in het team hadden, is er een concept bedacht van een interne competitie voor 6 en 7-jarigen. Het kampioenenbal. Het bestuur heeft mij gevraagd dit verder op te zetten. Ik heb dit een jaar of vier begeleid, samen met de minipupillen, waarna ik coördinator F-pupillen werd en het Kampioenenbal aan een ander heb overgelaten. Ik was ondertussen ook ingestapt als keeperstrainer jeugd, samen met Luit Huisman. Ondertussen heb ik de F-selectie getraind, E-selectie, assistent-trainer bij de D en C, en een paar jaar bij het vierde gekeept. Nadat ik door een blessure niet meer kon keepen, ben ik als grensrechter begonnen bij het vierde en later ook de teams van mijn beide kinderen. En ik heb mijn scheidsrechterdiploma van 1991 weer eens opgepoetst en ben weer gaan fluiten. Afgelopen anderhalf seizoen heb ik met veel plezier de dames 35+ (FC Vintage) getraind. En daarnaast hielp ik mijn vrouw, toen zij in de barcommissie zat, nog wel eens uit achter de bar 😊.
Wat heb je ontzettend veel gedaan al! Je zoons zijn nu beide keeper. Hebben ze dit van jou? Misschien wel, hoewel ik ze het nooit heb ‘aangeleerd’. Mijn oudste ging keepen, kreeg training van Luit, waarna ik er ben ingerold. Ze vonden het allebei al uit zichzelf erg leuk om te doen, en omdat ze het nog aardig bleken te kunnen, waren ze al snel de vaste keeper in het team. Maar natuurlijk vind ik het wel ontzettend leuk dat we alle drie keeper zijn en dat ik ze ook daarin kan trainen.
Je komt uit een wereld waar discipline hoog in het vaandel staat. Voer je dit ook door in jouw rol(len) bij Blauw Geel? Ik ben een erg strenge scheidsrechter. Als ik vind dat een overtreding begaan wordt, hoe klein dan ook, die het spel beïnvloedt, dan fluit ik. En vaak gaat het dan om overtredingen die we allemaal duizend keer op tv zien gebeuren, zonder dat er voor wordt gefloten. Dat roept vaak vraagtekens op bij spelers en coaches, maar ik wil dat graag uitleggen. Niet alleen discipline staat hoog in het vaandel van Defensie, maar ook instructie geven. En dat vind ik ook vreselijk leuk om te doen, als trainer, als coach/leider, als scheidsrechter, of als begeleider van jonge scheidsrechters. Als trainer kan ik ook erg punctueel zijn… Ik wil voor de training alle oefeningen hebben uitgezet en organisaties zijn altijd met dezelfde kleur afbakenschijven uitgezet.
En als vader? Tijd is tijd, tijd is niet van elastiek. Dat weten mijn kinderen ook. Maar het is niet zo dat ik ze ’s morgens voor de kamer wil hebben staan terwijl ik de kamers inspecteer en op onmogelijke randjes stof ontdek.
Welke trainer kan jou het meest bekoren momenteel en waarom? Binnen de vereniging vond ik Edwin vd Boogaard een geweldige trainer. Hij was altijd de rust zelve en zette met Patrick prima prestaties neer door het team wat ze trainden echt te laten voetballen. Jongens die niet deden wat er van ze gevraagd werd, werden even toegesproken waarna ze begrepen wat ze moesten doen. Buiten de club heb ik enorme bewondering voor Lambert Jager, van de keepersschool Midden Nederland waar ik op zondag training geef. Hij ziet zo snel wat een keeper goed kan en waar hij zich kan verbeteren en weet dat op een prettige en persoonlijke wijze duidelijk te maken. Dat is iemand van wie ik vreselijk veel heb geleerd.
Wat betekent ons mooie Blauw Geel ‘55 voor jou? Wat gaat er goed en welke verbeterpunten zijn er nog? Blauw Geel ’55 betekent voor mij een plaats waar ik vreselijk veel energie opdoe, door te trainen en kinderen stappen te zien maken; door een wedstrijd te fluiten die zich kenmerkt door sportiviteit; door op het veld te zijn en voetbal te ademen. Ik ben erg blij met de grote hoeveelheid jeugd die we hebben. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Helaas weten we de oudere jeugd niet vast te houden. Misschien moeten we eens kijken hoe andere clubs dat doen.
Heb je nog een speciaal woord voor alle leden die nog geen vrijwilliger zijn? Als voetballer maak je deel uit van een team. Maar als vrijwilliger maak je deel uit van een heel ander team. Ook daar kan je je energie in kwijt, of juist opdoen. En zonder vrijwilligers kan een vereniging niet overleven. Help jezelf en anderen door ook vrijwilliger te worden!
Aan wie geef je het stokje door? En waarom? Ik wil het stokje graag doorgeven aan iemand die een rol heeft opgepakt die niet makkelijk was. Hij heeft altijd te weinig, en moet soms teams teleurstellen. Johan Slotboom is als scheidsrechter coördinator vaak tot zaterdagochtend bezig om op elke wedstrijd een scheidsrechter te krijgen. En dat is niet makkelijk, ik vind dat hij dit spotlight verdiend!
